Boettner Rudolf Adam (1879–1923), profesor Uniwersytetu Poznańskiego, botanik-ogrodnik, ur. 8 I w Chełmie w wojew. lubelskiem, syn Gustawa i Władysławy ze Smólskich. Wykształcenie średnie otrzymał w Rosji; w l. 1898–1904 ukończył wydział agronomiczny Instytutu Gosp. Wiej. i Leśnictwa w Puławach. Po odbyciu służby wojskowej, choć wychowany w środowisku rosyjskiem, poczuwał się do łączności ze społeczeństwem polskiem i poświęcił się pracy nauczycielskiej w polskiem szkolnictwie (Skierniewice, Warszawa, Grodzisk). Biorąc za żonę Polkę, stworzył dom polski. W r. 1909 został nauczycielem szkoły roln.-ogrodn. w Humaniu, w rok później naczelnym ogrodnikiem w Instytucie Gosp. Wiej. i Leśnictwa w Puławach, gdzie obok zajęć zawodowych oddał się równocześnie pracy naukowej w dziedzinie botaniki ogrodniczej, czego owocem była publikacja: W sprawie różnic anatomicznych rozmaitych odmian drzew owocowych (1913, po ros.). Zainteresowania naukowe skłoniły B-a do objęcia w r. 1914 asystentury przy katedrze botaniki, zajmowanej przez prof. Mikołaja Cyngiera, pod którego kierownictwem badał ekologję roślin łąkowych i chwastów. Wyniki ogłosił w pracy: Formy łąkowe Linum catharticum i ich prawdopodobne pochodzenie (1917, po ros., »Wiestnik Russkoj Flory«). Gdy w czasie wojny światowej rząd rosyjski przeniósł Instytut Puławski do Charkowa, B. pracował na polu organizacji produkcji ogrodniczej i podniesienia kultury ogrodniczej na tamtejszych obszarach i ogłaszał z tej dziedziny wiele publikacyj. W jesieni 1919 r. wrócił do kraju, a wiosną 1920 r. powołany został przez świeżo zorganizowany Uniwersytet Poznański na profesora nadzwyczajnego ogrodnictwa wydziału rolniczo-leśnego. W Poznaniu organizował związany z katedrą zakład, tworzył ogród doświadczalny i szklarnie – podwaliny dla przyszłej pracy naukowej na polu ogrodnictwa. Nie ograniczając się do tych zajęć, zainicjował w Poznaniu w jesieni 1920 r. jednoroczne kursy ogrodnicze, które rozwijały się doskonale i już w r. 1922 zostały upaństwowione, stając się podstawą dzisiejszej Państwowej Szkoły Ogrodnictwa w Poznaniu. Wspólnie z dyrektorem ogrodów miejskich Wł. Marcińcem zorganizował zakrojony na wielką skalę Szkolny Ogród Botaniczny w Poznaniu, instytucję znaną dziś chlubnie w kraju i zagranicą. Umarł w pełni owocnej działalności 29 IV 1923 r. Przez swą pracę naukowo-organizacyjną w Poznaniu stał się jednym z twórców i pionierów wiedzy ogrodniczej w Polsce.

Adam Wodziczko